Sari

januari 21, 2023

Voor (en tijdens) de reis heb ik veel blogs gelezen van mensen die Sri Lanka bezocht hebben met kinderen.

Om de route te bepalen, om te kijken wat leuke activiteiten zijn...

Op één blog van een gezin met twee kleine meisjes stond dat ze een sari hadden laten maken voor de kinderen in Kandy

Dat leek me ook wel leuk, maar in Kandy was het niet gelukt.

Dat is trouwens iets dat ik al snel geleerd heb uit die blogs. De meesten van die mensen hebben veel geld, logeren in dure hotels en rijden rond met een chauffeur en gids. Dan is alles net iets makkelijker te regelen en doen dan als je alles zelf regelt.

Er was ook één blog die bij elke post naar hun verblijf ook een budget-optie voorstelde, dat was dan vaak aan "maar" 200 dollar per nacht. Om een idee te geven 😉

Maar goed. Kandy was te complex, te druk en te vol oplichters en mensen om zoiets voor elkaar te krijgen.

Hier in Tissa zijn we een week en omdat zo'n sari natuurlijk wel wat werkuren vraagt, leek het ons een goed moment om te informeren.

We stuurden dus onze verkenner. Sam.

Sam is niet van het zittend gat en doet al eens graag een stapke ("de benen strekken" heet dat dan)

Het werd een namiddagvullende activiteit met veel verwarring (dat zijn we al gewend) en veel nee.

Maar uiteindelijk heeft hij een winkel gevonden waar we de stof konden kopen (de grote lap van een grotemensensari) en een kleermaker die de aanpassingen wou doen.

We gingen de dag erna terug, kozen en kochten de stof (ook weer veel verwarring) en trokken richting kleermaker, maar stonden daar voor een gesloten poort. Een garagepoort.

De typische garageboxwinkel van hier.

Onbekend op Google, geen geafficheerde openingsuren...

Het was toen 9u30, dus gewacht tot 10u15, niks. Geprobeerd aan naburige winkeliers en passanten te vragen (verwarring en opgehaalde schouders).

Er stond nog iemand te draaien voor de gesloten poort die ook geen idee had of en wanneer het open ging.

Uiteindelijk hebben we het opgegeven en hebben we de bus terug genomen.

Later is Sam (met de portemonnee) gaan kijken met de bus en bleek het open, dus zijn Lena en ik, met de stof maar zonder geld, met de tuk tuk naar daar gereden.

De tuk tuk-man begreep niet waar naartoe (Google maps helpt niet, want ze kunnen niet kaartlezen) dus uiteindelijk samen met de man van het hotel uitgelegd gekregen dat hij richting centrum moest rijden tot bij een kale blanke man die zou staan zwaaien aan de kant van de weg.

En die dus het geld had.

Op naar de kleermaker.

Eigenlijk was de vrouw de naaister, maar die spreekt geen Engels.

De drie aanwezige dochters en de twee oma's ook niet, maar de man wel.

Er zijn twee grote soorten in sari's, zo blijkt, Indian en Kandy.

De aanwezige vrouwen hadden daar veel over te zeggen (niet in het Engels dus), over de stijl en de laatste mode en knopen versus een vetersluiting, compleet met foto's en YouTubefilmpjes.

De man bracht dat dan (gedeeltelijk) over.

Het werd dus een ingewikkelde onderneming 😀

Uiteindelijk was er aan akkoord, al waren we niet 100% zeker wat het resultaat ging zijn.

Een paar opmetingen en de maten werden genoteerd in het boek.

Over 24 uur ophalen.

Dat was sneller dan gedacht.

24 uur later (en een safari rijker) waren we weer op post.

Aandoen, beetje aanpassen...

Allemaal met bepaald niet enthousiaste Lena.

De lokale mensen begrijpen niet dat blanke kinderen geen poppen zijn.

Al wekenlang moeten we ze echt afschermen en goed opletten of ze wordt constant aangeraakt. Aan haar haar komen, in haar wangen knijpen, in haar armpjes knijpen..

Daardoor is ze nu een beetje bang van de mensen hier omdat die haar "nooit met rust laten".

Maar bij de kleermaker hoort het erbij, natuurlijk.